Został utworzony w 1981 r. w woj. małopolskim w Zespole Jurajskich Parków Krajobrazowych. Zajmuje powierzchnię 10937 ha. Leży na pograniczu Wyżyn Olkuskiej i Miechowskiej oraz Kotliny Sandomierskiej. Obejmuje rzekę Dłubnię od źródeł koło Trzyciąża, jej dopływy i dolinę oraz fragmenty przylegającej do niej wierzchowiny. Obszar jest zbudowany przeważnie z margli kredowych, które ukazują się na powierzchni w postaci obsypujących się łupków na dnie wąwozów i na zboczach. Rzadziej możemy spotkać górnojurajskie wapienie skaliste, tworzące głównie na zboczach dolin malownicze formy skałek. Występują one również w obrębie dwóch przełomów Dłubni. Powierzchnia regionu pokryta jest warstwą lessu, wierzchowina jurajska w części północnej i zachodniej wznosi się na wysokość 400-450 m n.p.m. W lessach wytworzyły się stromościenne wąwozy. Dość częste jest zanikanie potoków w dolinach. W północnej części występują źródła (najbardziej wydajne znajdują się w Imbramowicach, Ściborzycach i Maszkowie) np. pulsujące źródło Jordan w Ściborzycach, które jest pomnikiem przyrody. Lasy zajmują około połowy powierzchni parku, dominują w nich dąb i sosna. Na terenie parku znajduje się wiele interesujących miejsc m.in. pobojowisko z okresu powstania styczniowego w wąwozie Ostrysz, stanowiska archeologiczne w Iwanowicach, Lesieńcu, Damicach, Michałowicach oraz liczne zabytki sakralne w Wysocicach, Raciborowicach, Imbramowicach, Iwanowicach i dwory w Tarnawie i Glanowie. Na obszarze parku wytyczonych jest kilka interesujących szlaków turystycznych.