Powołaniem sióstr jest kult Jezusa w Eucharystii, miłość do Niepokalanej i Kościoła oraz modlitwa i pokuta w intencji zbawienia dusz. Swoje powołanie norbertanki realizują we wspólnotowym kontemplacyjnym życiu. Są najstarszym żeńskim zakonem w Polsce; ich pierwszy klasztor, w którym żyją do dziś, został ufundowany w Krakowie w 1162 r.
Inne nazwy zakonu
Zakon Norbertański, siostry kanoniczki regularne zakonu premonstratensów, białe kanoniczki św. Norberta, Ordo Premonstratensis (Opraem)
Charyzmat
Życie wspólnotowe na wzór pierwotnego Kościoła, kult Eucharystii i Matki Bożej Niepokalanej realizowany w życiu kontemplacyjnym
Hasło
"Jedno serce i jedna dusza w Bogu"
Data założenia
1120r., zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 1126r., w Polsce od 1162r.
Założyciel
Św. Norbert von Gennep żył w latach 1080-1134. Był szlachcicem, pokutnikiem, wędrownym kaznodzieją. Założył męską i żeńską gałąź norbertanów. Był arcybiskupem Magdeburga, reformatorem Kościoła według reformy gregoriańskiej
Polska błogosławiona
Bł. Bronisława urodziła się ok. 1204 r. w Kamieniu Śląskim. Jej kuzynami byli św. Jacek i bł. Czesław, a stryjem Iwo, biskup krakowski. W wieku 16 lat wstąpiła do klasztoru norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu. Tutaj realizowała ewangeliczny ideał służby Bogu i bliźnim. W młodym wieku została przełożoną klasztoru. Najtragiczniejsze doświadczenia klasztoru i bł. Bronisławy związane były z najazdem Tatarów w 1241 r. Klasztor został spalony, a siostry ukrywały się wśród zalesionych skał, skąd niosły pomoc ofiarom wojny. Tradycja przekazuje, że bł. Bronisława w najtrudniejszych momentach swojego życia udawała się na Sikornik i tam, oddawała się modlitwie i medytacji. Pewnego dnia Chrystus Pan rzekł do niej: "Bronisławo krzyż mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie". Bł. Bronisława utrzymywała kontakt ze św. Jackiem, który nauczył ją modlitwy różańcowej. Zmarła 29 sierpnia 1259 r. na Sikorniku. Jej kult prywatny rozpoczął się zaraz po śmierci , po czym szybko zmienił się w publiczny i kościelny, czego dowodem były liczne pielgrzymki na Sikornik, a nawet wybudowanie tam kaplicy w 1702 r. przez proboszcza parafii (dziś kaplica obok Kopca Kościuszki). Bronisławę beatyfikował w 1839 r. papież Grzegorz XVI.
Polska sługa Boża
Emilia Podoska urodziła się 7 września 1845 r. w Grajowie k. Wieliczki jako 11 dziecko. Po otrzymaniu podstawowego wykształcenia w domu rodzinnym kształciła się dalej w szkole klasztornej sióstr klarysek w Starym Sączu. W 1870 r. wstąpiła do klasztoru norbertanek w Krakowie. Po ukończeniu nowicjatu złożyła śluby zakonne 12 maja 1878 r. W 3 lata późnij zdała państwowy egzamin nauczycielski. Przez 5 lat kierowała szkołą przy tymże klasztorze. Od 1886 r. aż do śmierci była mistrzynią nowicjatu. Wyróżniała się sumiennością i pracowitością. Wpajała nowicjuszkom miłość do zakonu. Odznaczała się głęboką miłością do Jezusa Eucharystycznego i Matki Najświętszej. Życie złożyła w ofierze w intencji swojego zakonu. Zmarła na zapalenie płuc 22 maja 1889r.
Klasztory na terenie Polski
- 32-353 Imbramowice 105 k. Olkusza, przeorysza m. Antonia Irena Zaczyńska;
- ul. Kościuszki 88, 30-114 Kraków, tel. O-12 422 73 61, przeorysza m. Paula Zofia Torczyńska
Duchowość
Do komunii i jedności wspólnoty prowadzi norbertanki szczególna miłość do Eucharystii i Maryi. Wzorem tej komunii jest dla nich pierwotny Kościół, a przede wszystkim Trójca Przenajświętsza i Święta Rodzina. Założyciel zakonu, św. Norbert, przekazał siostrom szczególną miłość do Jezusa Eucharystycznego jako Ofiary i sakramentu oraz miłość do Matki Bożej Niepokalanej. Kult Maryi Niepokalanej, który jest szczególnym rysem zakonu, był praktykowany na 7 wieków przed ogłoszeniem dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Główne elementy duchowości norbertanek to: chwała i uwielbienie Boga, miłość do Jezusa-Eucharystii, miłość do niepokalanej i Kościoła, gorliwość o zbawienie dusz w życiu modlitwy i pokuty. Całe życie zakonne koncentruje się na Mszy św. Powołaniem nadprzyrodzonym sióstr jest być hostią Jezusa-Hostii, dla chwały Boskiej Trójcy; być hostią, którą Boski Ofiarnik i Żertwa nieustannie składa dla chwały Ojca i zbawienia dusz. Ogniskiem wszystkich zajęć w klasztorze jest Jezus Eucharystyczny, wokół którego obraca się całe życie norbertanek. Wszystkie siostry wielbią, adorują i oddają cześć Najświętszemu Sakramentowi, w którym prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek znajduje się rzeczywiście i substancjalnie pod postaciami Chleba i Wina. Uczestniczenie we Mszy św. to również składanie ofiary cierpienia. Całe życie norbertanek jest nieustannym oddawaniem się Bogu, wyniszczanie się dla Niego, odpowiedzią na miłosną ofiarę Chrystusa. Ofiara sióstr realizuje się w nieustannej wierności Bogu w drobnych wyrzeczeniach codziennego życia. Ofiara ta włączona jest w Ofiarę Eucharystyczną Chrystusa, przede wszystkim w dniu zakonnej profesji, która w zakonie była i jest składana w czasie Mszy św. Tajemnica Eucharystii jest tajemnicą życia ukrytego. Dlatego całkowite odosobnienie należy do ważniejszych praktyk wspólnoty. Życie Jezusa w Eucharystii uczy norbertanki jak cichym i ukrytym w ścisłej klauzurze życiem przyczyniać się do przeobrażenia świata w Królestwo Boże. Siostry uczestniczą w ten sposób w milczeniu Jezusa-Hostii. Darem Bożej Opatrzności udzielonym zakonowi jest dzieło Mszy św. wynagradzającej, które polega na uczestniczeniu w niedziele i święta w drugiej Mszy św., z wyraźnym zamiarem wynagradzania Panu Bogu braku czci tych, co z grzesznego niedbalstwa opuszczają Mszę św. Dzieło to zostało ogłoszone światu na Kongresie Eucharystycznym w Liege w 1883 r. Zakon norbertański od samych początków miał charakter maryjny. Zakonodawca pierwszy kościół i całe opactwo poświęcił Niepokalanej, a także ułożył ku jej czci Oficjum parvum. Ogłoszoną przez Kościół w 1854 r. tajemnicę Niepokalanego Poczęcia św. Norbert sławił już w XII w. Matka Najświętsza jest dla norbertanek najdoskonalszym wzorem uczestnictwa we Mszy św. i wzorem doskonałego usposobienia przy przyjmowaniu Komunii św. Przygotowanie sióstr do owocnego przyjęcia Eucharystii jest dziełem łaski spływającej od Chrystusa przez Maryję. Przez Jezusa-Eucharystię i Niepokalaną Maryję Dziewicę zakonu św. Norberta spełnia swój zasadniczy cel - uwielbienie Boga. Udział norbertanek w liturgii Kościoła przez uczestnictwo w Najświętszej Ofierze i modlitwie Liturgii Godzin jest nieustannym hymnem wdzięczności, miłości i uwielbienia. Istotą doskonałości, do której dążą siostry, jest miłość. Reguła św. Augustyna zobowiązuje norbertanki do wielkiej, wzajemnej miłości, gdyż im bardziej żyją miłością, tym więcej Bóg jest uwielbiony. Jeden z najważniejszych środków prowadzących do doskonałej miłości stanowi modlitwa. Życie sióstr jest życiem modlitwy. Ich życie kontemplacyjne to poznawanie, miłowanie i naśladowanie Najświętszej Dziewicy, a przez Nią i w Niej poznanie, miłowanie i naśladowanie Chrystusa w Eucharystii.
Działalność
Zakon ma charakter kontemplacyjny. Siostry budują Królestwo Boże przez wspólnotowe życie modlitwy i pokutę. Jeśli istnieje potrzeba, podejmują służbę na zewnątrz klasztoru, np. pomagają w zakrystii w kościele, katechezują przedszkolaków itp.
Historia
Norbertanki założył św. Norbert na przełomie 1120 i 1121 r. w Premontre we Francji. Zakon zatwierdził 16 lutego 1126 r. papież Honoriusz II. Norbertanki są najstarszym zakonem żeńskim w Polsce. W Krakowie na Zwierzyńcu są obecne od 1162 r. Ten najstarszy obecnie w Polsce klasztor żeński ufundował Jaxa Gryfita. Darowiznę i organizację drugiego istniejącego do dziś klasztoru norbertanek w Imbramowicach zatwierdził w 1229 r. papież Grzegorz IX. W XVII w. norbertanki miały w Polsce 7 klasztorów. W okresie zaborów uległo kasacie wiele domów zakonu, a istniejące były poddawane licznym szykanom. Stan ten trwał do 1905 r., kiedy car Mikołaj I ogłosił edykt tolerancyjny dla Kościoła katolickiego. Za wybitną działalność i pomoc udzieloną władzom konspiracyjnym w walce z okupantem niemieckim w latach 1939-1945 klasztor sióstr norbertanek w Imbramowicach został odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Opis stroju
Biały habit, na głowie czarny welon.
Strój norbertanki
