Kaplica lub kościół pod tym wezwaniem istniały w Imbramowicach już przed 1228 r. W dokonanej wówczas fundacji klasztoru Norbertanek, biskup Iwo Odrowąż przeznaczył wieś na jego uposażenie, a tutejszą kaplicę oddał pod patronat zakonowi. Parafię wzmiankują dokumenty z 1326 r., a drewniany kościół wymienia Jan Długosz w Liber beneficiorum (ok. 1480 r.). Nowy, zachowany do czasów obecnych kościół, wzniesiono w latach 1732-35. Jego głównymi fundatorami byli: archiprezbiter Bazyliki Mariackiej w Krakowie, ks. Dominik Lochman i ówczesna ksieni klasztoru Norbertanek Zofia Grotówna. Autorem projektu świątyni był przypuszczalnie Józef Krause, architekt, który po śmierci Kaspra Bażanki kierował wznoszeniem budynków gospodarczych dla klasztoru. Autorem polichromii jest córka malarza Wilhelma, określanego jako Włoch. Kościół położony jest w centrum średniowiecznego układu wiejskiego, na niewielkim wzniesieniu. Otacza go XVIII-wieczny mur, który ogranicza teren dawnego cmentarza. W ogrodzenie świątyni włączone są barokowe murowane budynki dzwonnicy kościelnej i kostnicy, kryte gontowymi dachami łamanymi oraz kamienne schody. Jednonawowy kościół o skromnej dekoracji pilastrowo-ramowej ścian, lecz bardzo dobrych proporcjach bryły zwrócony jest prezbiterium w stronę zachodnią. Po obu stronach węższego niż nawa, prostokątnego prezbiterium znajduje się zakrystia i dawny skarbczyk, które zamykają plan świątyni w regularny prostokąt. Do wnętrza kościoła prowadzą drzwi obramione kamiennym portalem, nad którymi znajduje się tablica erekcyjna z datą 1735 r. Ściany świątyni podzielone są pilastrami, a jej wnętrze nakrywa sklepienie kolebkowe na gurtach w prezbiterium i takież z lunetami w nawie. Na ścianach prezbiterium i nawy, widoczna jest późnobarokowa polichromia figuralna, odsłonięta spod XIX-wiecznych przemalowań w czasie prac konserwatorskich prowadzonych w latach 1993-2001. Głównym tematem XVIII-wiecznej polichromii jest Siedem Sakramentów. Wykonana techniką fresku dekoracja przedstawia w prezbiterium trzy sceny: na sklepieniu absydy, nad ołtarzem - Trójcę Świętą, na ścianie północnej - Ostatnią Wieczerzę, a po stronie południowej - Gody w Kanie Galilejskiej. Zakomponowano je tak, aby w ich strukturę zostały włączone malowane zwieńczenia dwóch późnobarokowych portali z marmuru dębnickiego. W portalu północnym umieszczony jest napis dotyczący konsekracji kościoła przez biskupa Michała Kunickiego w 1736 r. Przedstawienia pozostałych sakramentów znajdują się w nawie kościoła. Widoczna na sklepieniu świątyni polichromia pochodzi z końca XIX wieku. W późnobarokowym ołtarzu głównym, pochodzącym z XVIII wieku znajduje się obraz ukazujący śmierć św. Benedykta, pędzla krakowskiego malarza Wojciecha Eliasza (1875 r.). Dwa boczne ołtarze również późnobarokowe, mieszczą obrazy Ecce Homo i Matki Bożej Częstochowskiej, namalowane w latach 30-tych XX wieku przez B. Rutkowskiwgo. Do XVIII-wiecznego wyposażenia świątyni należą również: dwa konfesjonały, ambona i wbudowana w ścianę chrzcielnica oraz chór wsparty na dwóch filarach, pod którym po bokach znajdują się dwa drewniane portale. W trakcie konserwacji przywrócono XIX-wieczną kolorystykę ołtarzy i ambony. W 2005 roku kościół został wpisany na listę obiektów VII Małopolskich Dni Dziedzictwa Kulturowego.
Więcej informacji o historii parafii Imbramowice można znaleźć na stronie www diecezji kieleckiej.
